Jeśli chodzi o transport, AENOR podaje: „Konieczne jest, aby poszczególne elementy łańcucha dostępności w transporcie były zgodne z kryteriami „Przemieszczanie się, pojmowanie, lokalizacja i komunikacja”, czyli DALCO (hiszp. Deambulación, Aprehensión, Localización y Comunicación) ujętymi w normie UNE 170001-1 dotyczącej powszechnej dostępności. Istnieje szereg procesów przed, podróżą, w jej trakcie i po niej, które wpływają na poziom dostępności. Obejmują dotarcie do punktu odjazdu, dostęp do terminali transportowych lub ewakuacji, a ponadto potrzeby osób z upośledzeniem wzroku i słuchu w zakresie informacji podczas podróży.

W tej dziedzinie mamy jeszcze wiele do zrobienia. Fundacja ONCE zwraca uwagę, że „ustawodawstwo na poziomie krajowym jest nadal bardzo ograniczone pod względem dostępności transportu publicznego i prywatnego, potrzebne są przepisy ujednolicające kryteria niezbędne do zapewnienia każdej osobie niepełnosprawnej możliwości swobodnego poruszania się po mieście”. Niemniej jednak, wspólnoty autonomiczne wykazują zaangażowanie na rzecz wielu aspektów dostępności w transporcie publicznym.

Tak jest na przykład w przypadku Wspólnoty Madrytu, która postawiła na zapewnienie dostępności w metrze modyfikując stacje w różnym stopniu oraz map i przewodników w formacie audio. W przypadku zakładu komunikacji miejskiej w Madrycie, EMT, dostępność zapewniają autobusy z platformami i systemy informacji dostosowane do potrzeb osób niedowidzących. Na uwagę zasługuje również zaangażowanie przewoźnika kolejowego, RENFE, jeśli chodzi o zapewnienie dostępności, poprzez zastosowanie, między innymi, programu Atendo, czyli bezpłatnej obsługi i pomocy dla pasażerów niepełnosprawnych lub o ograniczonej sprawności ruchowej, którą Renfe udostępnia pasażerom.

Dostępność poprawia też zastosowanie inteligentnych systemów transportowych. Istnieje wiele systemów zapewniających pomoc, które są na ogół zintegrowane z systemami informacji pasażerskiej dla transportu publicznego, wykorzystują one możliwości zapewniane przez urządzenia pokładowe i systemy informatyczne. Oto kilka przykładów: wnętrze pojazdu może być wyposażone w system nagłośnieniowy, który automatycznie lub za pomocą pilota Ciberpass dla osób niewidomych podaje następny przystanek. Podobnie na przystankach można za pomocą tego samego pilota lub przycisku na wiacie odsłuchać, kiedy przyjedzie następny autobusu. Także wiele autobusów posiada zewnętrzny głośnik, przez który po zatrzymaniu się na przystanku podawany jest numer linii i przystanek końcowy, dzięki czemu oczekujące osoby niewidome mogą zidentyfikować autobus.

Niedawno zakład transportu publicznego w Barcelonie, TMB, we współpracy z GMV, wdrożył system nadajników radiowych na przystankach autobusowych, który wykrywa autobus nadjeżdżający na przystanek, a osoby niewidome mogą skorzystać z aplikacji mobilnej, aby upewnić się, czy jest to autobus, na który czekają.

Autor: Isidro Prieto Valderrey