To prawda, że są inne przypadki niż mój; prawdą jest również to, że często zastanawiam się, dlaczego jestem jedyną kobietą w grupie roboczej, a nawet w dziale. Pomimo że jest to coś, co mnie osobiście martwi i czego nie rozumiem, na przestrzeni lat kobiety jakby przyzwyczaiły się do takiego stanu rzeczy.

Na uniwersytecie sytuacja była bardzo podobna. Studiowałam inżynierię telekomunikacyjną w Valladolid, był to kierunek zdominowany przez mężczyzn, nigdy jednak nie doświadczyłam niesprawiedliwego traktowania pod względem ocen czy możliwości wyboru pracy.

Ta dysproporcja powoduje jednak, że w firmach branży technologicznej pracują głównie mężczyźni. Moim zdaniem także my, zainteresowane kobiety, powinnyśmy przyczyniać się do zmiany ogólnego nastawienia w społeczeństwie, a co za tym idzie do większego równouprawnienia.

Dlatego, kiedy firma GMV zaproponowała mi udział w programie STEM Talent Girl  rządu wspólnoty autonomicznej Kastylii i León, pomyślałam, że to świetny pomysł i bez wahania się zgodziłam.

Program ten sprawia, że możemy stanowić wzór do naśladowania dla dziewcząt, które są zainteresowane tymi dziedzinami i je wspierać. Biorą w nim udział zarówno licealistki, jak i studentki i w zależności od swoich zainteresowań utrzymują kontakt z różnymi mentorkami. Ponadto kobiety, które są ekspertami w świecie STEM (ang. Science, Technology, Engineering, Mathematics) we wspólnocie autonomicznej Kastylii i León organizują comiesięczne spotkania, podczas których opowiadają zarówno o swojej karierze zawodowej, jak i o tym, co sprawiło, że mogły osiągnąć sukces.

Uważam, że robimy postępy: jest coraz więcej stowarzyszeń zarówno na uniwersytetach, jak i w instytucjach publicznych, które starają się wzbudzić zainteresowanie coraz młodszych uczennic, głównie poprzez zapraszanie ich do udziału w warsztatach lub po prostu wyjaśniania, na przykład, na czym polega praca inżyniera w sektorze telekomunikacji; dla nich jest to często nieznany świat i prawdę mówiąc, tak też było w moim przypadku, nawet już po rozpoczęciu studiów.

Wspieranie dziewcząt i bycie dla nich przykładem to cel, który udało mi się osiągnąć już w przeszłości. Przez kilka lat byłam trenerką koszykówki drużyny chłopców i dziewcząt, a jak wiadomo, świat sportu jest jeszcze bardziej zdominowany przez mężczyzn niż świat nauki i techniki, więc liczba dziewcząt, które się zapisały nie była zbyt duża.

Jednym z moich największych osiągnięć na tym etapie było to, że po pierwszym, ciężkim roku pracy z zespołem mieszanym, w którym najczęstszymi komentarzami były „dziewczyny nie potrafią grać w koszykówkę” lub „nie chcę grać z dziewczynami”, moje dziewczyny w końcu mogły poczuć się wystarczająco doceniane, pewne siebie i równie dobre jak ich koledzy z drużyny.

Kiedy teraz piszę te słowa, wydaje się oczywiste, że te dziesięciolatki były równie sprawne jak chłopcy w tym samym wieku, ale zapewniam, że była to kwestia pewności siebie i że po tym roku liczba dziewcząt z tej samej klasy, które zapisały się do zespołu wzrosła ponad dwukrotnie.

Innym aspekt, który sprawia, że nie mogę wątpić w możliwości kobiet w dziedzinie STEM, jest liczba wspaniałych profesjonalistek, które spotkałam w moim życiu, od nauczycielki chemii, która miała ogromny wpływ na moje lata w liceum, po obecne koleżanki z pracy, które z mojego punktu widzenia są w stanie pogodzić pracę z tak ważnym zadaniem jak bycie matką bez negatywnego wpływu na ich karierę.

W ramach refleksji: myślę, że nasze wysiłki sprawią, że za kilka lat spojrzymy wstecz i będziemy mogły/mogli stwierdzić, że udało nam się odejść od stereotypów poprzez zwiększenie widoczności technologii i telekomunikacji oraz pokazanie, że są to obszary, które mają ogromny oddźwięk społeczny.

 

Nie zaprzestańmy o to walczyć!

Autorka: Mónica Ruiz